ถ้าเปรียบเทียบ กับ วัตถุ คนนั้นแบ่งได้เป็น 3 ประเภท ติดไฟได้… ไม่ติดไฟ… และลุกไหม้ได้เอง… วัตถุที่ติดไฟจะลุกไหม้เมื่อเข้าสัมผัส กับ เปลวไฟ วัตถุที่ไม่ติดไฟจะไม่มีทางเกิดการเผาไหม้แม้จะเข้าสัมผัส กับ เปลวไฟ ส่วนวัตถุที่ลุกไหม้ได้เองนั้นจะมีการเผาไหม้ด้วยตัวเองโดยไม่จำเป็นต้องเข้าสัมฝัส กับ เปลวไฟ คนเราก็เช่นกัน… คนบางกลุ่มสามารถจุดไฟแห่งความกระตือรือร้นขึ้นมาได้เองโดยไม่ต้องมีใครมาเติมเชื้อเพลิง… อีกกลุ่มสร้างความกระตือรือร้นได้ด้วยการเข้าใกล้กลุ่มคนที่เป็นดั่งเชื้อเพลิง… ส่วนอีกกลุ่มไร้ซึ่งความกระตือรือร้นโดยสิ้นเชิง… คนที่ประสบความสำเร็จส่วนใหญ่เป็นคนที่มีไฟในตัวเอง… และยังสามารถส่งต่อพลังงานเชื้อเพลิง สร้างความกระตือรือร้นให้คนรอบตัวได้อีกเสียด้วย… ฉะนั้น ไม่ว่าคุณจะเป็นคนประเภทใด… จงคบหาสมาคมกับกลุ่มคนที่เป็นดังวัตถุที่ลุกไหม้ได้เอง เพราะเขาเหล่านั้นจะช่วยส่งต่อพลังงานเชื้อเพลิง สร้างความกระตือรือร้นให้กับตัวคุณ… และจงหลีกเลี่ยงกลุ่มคนที่เป็นดั่งวัตถุที่ไม่ติดไฟ เพราะเขาเหล่านั้นนอกจากจะนิ่งเฉยจากแรงกระตุ้นรอบกาย ยังจะทำให้คุณนั้นเย็นชาจนหมดไฟตามไปด้วย… ขอขอบคุณข้อมูลจาก… “ช้าให้ชนะ” โดย คาซุโอะ อินาโมริ เรียบเรียงโดย… ดร.หฤษฎ์ อินทะกนก
“เวลามีงานไม่ทำ เวลาทำงานไม่มี” ถ้าคุณกำลังอยู่ในวัยเรียนหรือเริ่มทำงาน… คุณจะทราบดีว่าโลกปัจจุบันนี้มันไม่แฟร์กับเราสักเท่าไหร่… ผมพูดถึงเวลาที่มีอยู่แต่ละวันกับสิ่งที่เราต้องทำ (และถูกดึงดูดให้ทำ)… คนยุคเบบี้บูมเมอร์ Gen-B (49+) อาจจะไม่เข้าใจหรอกครับว่า ปัจจุบันมันยากแค่ไหนที่จะตั้งสมาธิกับการทำงานอะไรสักยาก… เนื่องด้วยสิ่งรบกวน (Distractions) มันมากมายเหลือเกิน… ไม่ว่าจะเป็น… – Notifications จากเฟสบุ๊ค – Messages จากไลน์ – วิดิโอจาก Youtube – หนังใหม่จาก Hollywood – Series ดังจากเกาหลี – และ อื่นๆ นี่ยังไม่รวมกับกิจกรรมต่างๆ ที่เราสามารถทำได้นอกเหนือจากภาระหน้าที่ในเวลาปกติ… ไม่ว่าจะเป็นการเดินห้างสรรพสินค้าที่มีมากมาย… หรือการท่องเที่ยวต่างจังหวัดที่สะดวกสบายมากกว่าแต่ก่อน… ทำให้ปัจจุบัน การไปร้านอาหารสุดชิค หรือร้านกาแฟสุดชิว… ไม่ได้เป็นการพักผ่อนตามความชื่นชอบส่วนตัวเพียงอย่างเดียว แต่เป็นปรากฏการณ์ “ชีวิตดีดี๊” ตามกระแสสังคม… เพราะเหตุนี้ผมจึงเข้าใจว่าชีวิตวัยรุ่นในยุคโลกาภิวัตน์นั้นไม่ง่ายเลยครับ… ในความเป็นจริง… สิ่งที่คุณอาจจะไม่สังเกต คือ… ในทุกๆวัน เราถูกผลักดันโดยสื่อต่างๆ ให้เสพมากขึ้น… คิดเพื่อตัวเองน้อยลง… ทำเพื่อตัวเองน้อยลง… และอยู่กับตัวเองน้อยลง… โดยที่เราอาจจะไม่รู้ตัวเลย… […]